Σταυροφόροι της εξουσίας

Η μυστικιστική χριστιανική οργάνωση «Fellowship» έχει στις τάξεις της την οικονομικοπολιτική ελίτ των ΗΠΑ και επηρεάζει καθοριστικά σε αντιδραστική κατεύθυνση την αμερικανική πολιτική .

Η συντηρητική μισαλλοδοξία των οπαδών του Tea Party ωχριά μπροστά στους εκλεκτούς φανατικούς σταυροφόρους ενός ιδιότυπου πολιτικού χριστιανισμού, που κινούν παρασκηνιακά τα νήματα της αμερικανικής πολιτικής μέσω μυστικοπαθών θρησκευτικών οργανώσεων σαν τη «Fellowship». Η «Οικογένεια», όπως αλλιώς αποκαλείται, ασκεί σήμερα περισσότερο παρά ποτέ την πιο ισχυρή και αντιδραστική επιρροή στο Καπιτώλιο.

Ιδρυμένη το 1935 από τον Αμπρααμ Βιράιντ, ως αντίθεση στο Νιου Ντιλ του Ρούσβελτ, κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να έχει συσπειρώσει γύρω της πολιτικούς και επιχειρηματίες που «συναντώνται για να μοιραστούν τις θρησκευτικές και πνευματικές τους εμπειρίες» μέσα από κύκλους μελέτης της Βίβλου και προσευχής.

Με στόχο ξεκάθαρο.................

 («τη δημιουργία ενός συντροφικού περιβάλλοντος όπου οι λαμβάνοντες αποφάσεις να προσεύχονται και να λαμβάνουν πνευματική στήριξη») και δράση θολή και απόλυτα μυστική (τα μέλη της παίρνουν όρκο σιωπής), γράφει η «Ρεπούμπλικα», ο ηγέτης της Νταγκ Κόε εξηγώντας την εμμονή για μυστικότητα αποκαλύπτει και τον πολιτικό της ρόλο: «Δεν θα μπορούσαμε να διεκπεραιώνουμε ευαίσθητες διπλωματικά αποστολές αν προσελκύαμε τη δημόσια προσοχή».

Ολοι οι αμερικανοί πρόεδροι από τον Αϊζενχάουερ έως τον Ομπάμα έχουν συμμετάσχει έστω μία φορά στη θητεία τους στα ετήσιά της «Πρωινά Εθνικής Προσευχής» πλάι σε κάπου 3.500 εκλεκτούς του έθνους (υψηλά ιστάμενοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, στελέχη επιχειρήσεων, επικεφαλής θρησκευτικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων), αλλά και πρέσβεις και πολιτικούς από όλο τον κόσμο, ενίοτε δε και αρχηγούς κρατών. Ολοι ανταποκρίνονται στην πρόσκληση της Επιτροπής Διοργάνωσης, αποτελούμενης από εκπροσώπους και των δύο κομμάτων.

Πολλοί, σαν τη Λίζα Μίλερ του Νιούσγουικ, υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει πολιτική χροιά στην οργάνωση και απλώς μετέχουν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι που «έχουν ως κοινή αναφορά την αγάπη για τις διδαχές του Χριστού». Αλλά, το ίδιο το μέλος της οργάνωσης και γερουσιαστής Σαμ Μπράουν ομολογεί το αντίθετο όταν δηλώνει: «Ενας προτείνει μια δράση, π.χ. ένα νομοσχέδιο ή μια διπλωματική στρατηγική, και οι υπόλοιποι μεθοδεύουν την επιβολή της παρασκηνιακά».

Ο Τζεφ Σάρλετ, που κατάφερε να διεισδύσει επί ένα χρόνο σε έναν από τους πολλούς «οίκους προσευχής» της οργάνωσης, στο βιβλίο του «The Family», μιλά για μια ομάδα που ασκεί εσωτερική και εξωτερική πολιτική, έχει εμμονή με την εξουσία και τον πλούτο, αντιστρατεύεται συστηματικά τα λαϊκά κινήματα και προωθεί τον ακραίο φιλελευθερισμό ως «θεϊκή βούληση» και αποτελεί μια ανερχόμενη φονταμενταλιστική δύναμη στην αμερικανική πολιτική σκηνή.

Τόσο ο Σάρλετ όσο και οι «Λος Αντζελες Τάιμς», που είχαν πρόσβαση στα αρχεία της «Fellowship» προτού απαγορευτούν, υποστηρίζουν ότι παίζει καταλυτικό ρόλο στη διεθνή διπλωματία: Δούλεψε παρασκηνιακά για τη συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, διατηρούσε σχέσεις με δικτάτορες όπως ο Σουχάρτο στην Ινδονησία και ο Μπαρ στη Σομαλία ή με τη χούντα της Βραζιλίας, έχει προσκαλέσει στην Ουάσιγκτον για επίσημες συναντήσεις σφαγείς όπως ο στρατηγός Κασανόβα του Σαλβαδόρ που το 2002 καταδικάστηκε για βασανισμό χιλιάδων πολιτών τη δεκαετία του 1980, έχει χρηματοδοτήσει ταξίδια των μελών του Κογκρέσου σε όλες τις κρίσιμες εστίες του πλανήτη, από το Νταρφούρ στον Λίβανο και από τα Βαλκάνια στη Λευκορωσία, ή πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν, ενώ σύμφωνα με τον Σάρλετ τα μέλη της οργάνωσης στην Ουγκάντα (γιατί πλέον διαθέτει διεθνή παραρτήματα) βρίσκονται πίσω από το σχέδιο νόμου που πρότεινε τη θανατική ποινή για τους ομοφυλόφιλους.

Κι αν Τζορτζ Μπους επαίνεσε τον ηγέτη της, Κόε (θαυμαστή της σιδηράς πυγμής που επέβαλε ο Χίτλερ), «για την ήσυχη διπλωματία του», η Χίλαρι Κλίντον τον χαρακτήρισε «αυθεντικό πνευματικό μέντορα όποιου θέλει να εμβαθύνει τη σχέση του με το Θεό».

Η Fellowship αποτελεί πανίσχυρο συστατικό κομμάτι αυτού που ο Κέβιν Φίλιπς στο βιβλίο του «Αμερικανική Θεοκρατία» χαρακτήριζε ως «έναν επικίνδυνο θρησκευτικό φανατισμό που απειλεί να σαρώσει ελευθερίες και κράτος δικαίου». Μπορεί ο Μπους -που πίστευε ότι μιλούσε εξ ονόματος του Θεού- να είναι παρελθόν, αλλά οι ιδεολογία ενός «Theo Party» είναι περισσότερο απειλητική από εκείνη του Tea Party και έχει προ πολλού διαποτίσει την αμερικανική πολιτική σκηνή επιβάλλοντας ατζέντες στον Λευκό Οίκο.

ENET