Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ...

Κάποιοι, πολύ πλούσιοι Έλληνες, που οι περισσότεροι τα "βρήκαν έτοιμα" από τους πατεράδες και τους παππούδες τους, πεθαίνουν και τα τηλεοπτικά κανάλια τους μνημονεύουν μέρες..
Κάποιοι άλλοι, όντας πλούσιοι Έλληνες, κάμουν φιλανθρωπικό έργο θέλοντας να προβληθούν, για θέσεις κι αξιώματα και η πολιτεία τους εξυψώνει για χρόνια..


Άλλοι, πάλι, βολεμένοι του συστήματος, πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι και ανώτατοι αξιωματούχοι της Ελληνικής Μποτσουάνα, συνωστίζονται στη Σμύρνη της Ελληνικής γραφικότητάς τους για να πετύχουν το σκοπό, που για όλους τους είναι κοινός, της προσωπικής επιτυχίας που προέρχεται από το κοκαλάκι που πετούν στο σκύλο τους η πρώτη, αναφερόμενη, ελληνική άρχουσα - πλούσια τάξη..


Μέσα σε τούτο το άκρως ελληνικό σκηνικό υπάρχουν Έλληνες που πεθαίνουν καθημερινά με υπερηφάνεια μες στη φτώχεια τους μα με ευτυχισμένη καρδιά και περισσή ψυχή..


Υπάρχουν απλοί Έλληνες που βοηθούν το συνάνθρωπό τους δίχως την αναμονή της επιβράβευσης του έργου τους, τις περισσότερες φορές από το υστέρημά τους..


Υπάρχει ένας λαός που οι λιμοκοντόροι που εκλέγει να τον διαφεντεύουν κάθε φορά του κλέβουν την τιμή, την ευτυχία, την υπερηφάνεια, τη ψυχή του.. Που τον έχουν καταντήσει Ζόμπι.. ζωντανό - νεκρό..


Αυτός ο λαός, ευτυχώς, δε χρειάζεται προβολή.. δε χρειάζεται κηδεία δημοσία δαπάνη..


Χρειάζεται να ξυπνήσει από το λήθαργο που τον έριξαν οι πολιτικοί του και τα Μ.Μ.Ε. της Ελλάδας, που υπηρετούν σαν διασταύρωση πεκινουά με κανίς τους αφεντάδες τους.. Θέλει τον πρίγκηπα του παραμυθιού που θα ξυπνήσει την κοιμωμένη Ελλάδα..


(Αφιερωμένο σε όλους τους " πρωτέλληνες " οι οποίοι αφού πιουν με το καλαμάκι το αίμα του Ελληνικού Λαού τους κηδεύουμε ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ).


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ