Η απάντηση του antinews στον Πρετεντέρη

Απάντηση στα καυστικά σχόλια του Γιάννη Πρετεντέρη για το άρθρο του Φαήλου Κρανιδιώτη περί ντιντήδων, ανάρτησε πριν από λίγο το antinews.gr.

 

Το κείμενο έχει ως εξής:Ο λατρεμένος «της στήλης» Pretenderis παίρνει θέση στο ντιντιδοζήτημα: (το κείμενο δεν το έχω πειράξει καθόλου παρά τα επίμονα ορθογραφικά και άλλα λάθη):

«ΑΥΤΗ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ περί «ντιντήδων» που ξέσπασε στη Ν.Δ. έχει ασφαλώς την πλάκα της. Αλλά δεν έχει µόνο πλάκα. Πίσω από τη γελοιότητα και τη γραφικότητα που αναδεικνύει, υποκρύπτονται επικίνδυνες αντιλήψεις. Διότι τό πραγµατικό ενδιαφέρον της συζήτησης δεν βρίσκεται σε όσα λένε οι «ντιντηδοµάχοι», ούτε σε εκείνα που επιδιώκουν, αλλά σε όσα υπονοούν και, κυρίως, σε όσα προδίδουν εκείνα που υπονοούν. τι ΜΑΣ λένέ, λοιπόν; Οτι η πολιτική δεν πρέπει να γίνεται από διάφορους «ντιντήδες» µε «αδελφίστικα κόλπα» που απευθύνονται σε έναν ανύπαρκτο «µεσαίο χώρο». Μάλιστα! Πράγµα που σηµαίνει ότι η πολιτική πρέπει να ασκείται από κάτι άντρακλες ίσαµε εκεί πάνω, µε αντρίκειες µεθόδους, και να αποτελεί µια αντρίκεια σύγκρουση µεταξύ ακραίων απόψεων. Πόλυ λΥΠΑΜΑΙ αλλά είναι ακριβώς αυτά πουέλεγε ο Μουσολίνι, τη δεκαετία του ‘20. Οταν οι άντρακλες που έσωζαν την Ιταλία φορούσαν µαύρα πουκάµισα, περιέφεραν φωνακλάδικα τον ανδρισµό τους στους δρόµους και πλάκωναν αντρίκεια στο ξύλο όποιο αδύναµο ανθρωπάκι δεν συµφωνούσε µε τις απόψεις τους ή τύχαινε απλώς να βρεθεί µπροστά τους. Πριν ΚΑΤΙ άλλοι άντρακλες, µε φαιά πουκάµισα αυτήν τη φορά, αρχίσουν να παρελαύνουν τον ανδρισµό τους στη Νυρεµβέργη κατεδαφίζοντας τη «θηλυπρεπή» και «µαλθακή» Δηµοκρατία της Βαϊµάρης – την οποία προφανώς υπηρετούσαν κάποιοι «ντιντήδες» της εποχής».

Στα συμπεράσματα είναι δυνατός ο Πρετεντέρης. Τα λογικά του άλματα μου θυμίζουν τριπλούν. Για το ατελείωτο ξεφώνημα στον Ψινάκη προεκλογικά, δεν σε είδα να κόπτεσαι Ιωάννη. Αλλά εκεί οι «άντρακλες» ήταν προοδευτικοί. Υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ συντηρητικής και προοδευτικής τεστοστερόνης;

Τον αγαπημένο σας Καρατζαφέρη δεν τον κατηγορήσατε ποτέ για εθνικισμό ή για φασισμό. Είναι υγιής πόλος του συστήματος φαντάζομαι. Άμα δεις διαχρονικά τις απόψεις του ΛΑΟΣ, ο Φαήλος είναι αρθρογράφος της ρεβιζιονιστικής Αριστεράς.

Τα δε ιστορικά παραδείγματα είναι τόσο άστοχα, όσο το τρίποντο στο τέλος του τελικού το 1987 (Γιοβάισα, δοκάρι…) Η Γερμανία και η Ιταλία του μεσοπολέμου. Μια νικήτρια και μια ηττημένη με δυσβάσταχτους όρους ειρήνης, την εποχή γνήσιας καπιταλιστικής κρίσης, που οδήγησε στην παρέμβαση των κρατών στην οικονομία. Εξυπηρετούν όμως το επιχείρημα του εκκολαπτόμενου φασισμού στις παρυφές της ΝΔ που βλέπει ευκρινώς ο αρθρογράφος.

Και συνεχίζει το ίνδαλμα των απανταχού αρνητών της βαφής μαλλιών:Ομολογώ ότι δεν πίστευα πως εξακολουθούν να επιβιώνουν στη σηµερινή Ελλάδα τέτοιες αντιλήψεις. Ούτε ότι τέτοιες αντιλήψεις µπορούν να διατυπώνονται έστω και υπαινικτικά στις παρυφές ενός µεγάλου κοινοβουλευτικού κόµµατος. ΈΚΑΝΑ ΛΑΘΌΣ! Διότι για άλλη µία φορά αποδεικνύεται πως, όπως τότε έτσι και τώρα, τον εθνικισµό από τον φασισµό δεν τον χωρίζει παρά ένα βήµα. Και ότι τόσο ο εθνικισµός όσο και ο φασισµός εισβάλλουν πάντα µέσα από ένα µοντέλο βίαιης και κτηνώδους ανδροπρέπειας στο όνοµα ενός επιδειξιοµανούς δυναµισµού. μέ ΑΛΛΑ λόγια και για όσους δεν το κατάλαβαν, ο πραγµατικός αντίλογος στους «ντιντήδες» µε τα «αδελφίστικα κόλπα» της πολιτικής είναι τα Τάγµατα Εφόδου. όι ΑΠΌΨΈΙΣ αυτές, βεβαίως, δεν είναι µόνο ακραίες. Είναι και περιθωριακές. Δεν πιστεύω ότι έχουν απήχηση ούτε καν στον πολιτικό χώρο µέσα στον οποίο εκφράστηκαν. Υποθέτω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών και των οπαδών της Ν.Δ. αντιλαµβάνεται τη βαθιά ανοησία τους και τις παίρνει στο ψιλό. Αυτό, όμώσ, δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες. Διότι σε µια περίοδο έντονης οικονοµικής αναταραχής και βαθιάς κοινωνικής ανασφάλειας, σε ένα κλίµα ευρύτατης απαξίωσης της πολιτικής και του πολιτικού κόσµου, κανείς δεν δικαιούται να παίζει µε το «αυγό του φιδιού». Και για καµία σκοπιµότητα.”

Τάγματα εφόδου, στο πλαίσιο ενός κόμματος που δεν έχει κλείσει ούτε … στάση λεωφορείου. Σε λίγο θα φορτώσουν στον Κρανιδιώτη και τη δικτατορία του Φράνκο… Η κοινοβουλευτική δημοκρατία των μοντέλων, των ηθοποιών, των ατακαδόρων και λοιπών συντελεστών της σόου μπιζ, είναι τόσο όμορφη, τόσο ανάλαφρη, τόσο τηλεοπτική, που δεν πρέπει να χτυπηθεί. Ο Ερντογάν με τον “εθνικισμό” του και το οικονομικό του πρόγραμμα έφερε 40 χιλιάδες μετανάστες πίσω από τη Γερμανία, ενώ την ίδια ώρα στην προοδευτική Ελλάδα ψαχνόμαστε για να φύγουμε.

Αν τον εθνικισμό από τον φασισμό, τον χωρίζει ένα βήμα, τον φίλαθλο από τον χούλιγκαν που πετάει μπουκάλια, πόσα; Αν υπήρχε βίντεο με τον Φαήλο να βιαιοπραγεί, θα ζητούσατε έκδοση εντάλματος σύλληψης από την Ιντερπόλ;

Αν η παρέμβαση ενός ανθρώπου που λέει τις απόψεις του δημοσίως, είχαν τόσο καταλυτικό ρόλο, ο πατήρ βουλευτού του ΛΑΟΣ με χρόνιες τηλεοπτικές εμφανίσεις θα είχε γίνει τουλάχιστον πρωθυπουργός…

Εκτός κι αν ο Γιάννης ζηλεύει τα ελληνικά, τον τρόπο σκέψης και την καταιγίδα απόψεων που αναπτύσσεται στο διαδίκτυο…

Και λίγο στα σοβαρά, αν και δεν είναι το στυλ μου. Μήπως το «αυγό του φιδιού» είναι οι χαριτωμένες μαριονέτες που εκτρέφει επί δεκαετίες το σύστημα; Οι εύπεπτες απολιτίκ απόψεις μιας βαρυστομαχιασμένης κοινωνίας μπαίνουν στο περιθώριο, όχι γιατί το γράφει ο Φαήλος, αλλά γιατί οι οικονομικές συνθήκες για το 90% του πληθυσμού άλλαξαν.

Ο ρατσισμός και ο φασισμός κυοφορούνται στις γειτονιές, λόγω άθλιων κοινωνικών και οικιστικών συνθηκών. Το παράδειγμα του Αγίου Παντελεήμονα είναι χαρακτηριστικότατο.

Έγινε αντιληπτό ότι υπάρχει ζύμωση ιδεών εντός ΝΔ και ξεσηκώθηκε το σύμπαν. Τώρα, γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά και ο υγιής πατριωτισμός να είναι κυρίαρχο ρεύμα.

Και κάτι τελευταίο. Δεν τα γράφω αυτά για να υπερασπιστώ τον Φαήλο. Δεν το έχει ανάγκη, δεν γνωριζόμαστε παρά μόνο διαδικτυακά, δεν ταυτίζονται καν οι απόψεις μας.

Αλλά η διαστρέβλωση των απόψεων του θα είχε καλαμπούρι, αν δεν ήταν τόσο προκλητική, τόσο στοχευμένη, τόσο μικροκομματική.