Εγινε... της Ελλάδας

Το «τέρας» που ονομάζεται Σίλβιο Μπερλουσκόνι αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι έχει πολλά κεφάλια. Οσα κι αν του κόβεις, πάντα κάποιο καινούριο ξεφυτρώνει. Οσο κι αν πολλοί προέβλεψαν -όχι, βέβαια, πρώτη φορά- ότι η εβδομάδα αυτή θα σήμαινε το τέλος του, έπεσαν και πάλι έξω.

Ο «εφτάψυχος» επέζησε της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή. Ναι μεν με οριακότατη πλειοψηφία, μόλις τρεις ψήφοι διαφορά, ναι μεν πληγωμένος, αποδυναμωμένος και με αβέβαιο μέλλον, ωστόσο παραμένει ζωντανός.

Ο Μπερλουσκόνι, βέβαια, μπορεί να γλίτωσε την ήττα, δεν πρόκειται όμως να γλιτώσει και την κρίση. Την ίδια στιγμή που σωζόταν στη Βουλή στο παρά πέντε, στη χώρα γινόταν της... Ελλάδας! Βίαια επεισόδια που κατέληξαν σε δεκάδες τραυματισμούς και συλλήψεις ήταν η υποδοχή που επεφύλαξαν χιλιάδες αγανακτισμένοι Ιταλοί στη νέα «σωτηρία» του πρωθυπουργού τους.

Ορισμένοι αναλυτές μάλιστα..................

σε συνδυασμό με τη γενικότερη πολιτική αβεβαιότητα, έκαναν λόγο για το ενδεχόμενο επιστροφής στα «χρόνια του μολυβιού». Διαπίστωση μάλλον υπερβολική, αν και όπως όλα δείχνουν, οι Ιταλοί, κυρίως οι νέοι, που δεν ψήφισαν τον «Καβαλιέρε» και δεν πείθονται από τους φαμφαρονισμούς τους, θα ξαναβγούν σύντομα στους δρόμους. Μια εβδομάδα νωρίτερα, χιλιάδες φοιτητές διαδήλωναν διαμαρτυρόμενοι για την πρόθεση της κυβέρνησης να αυξήσει τα δίδακτρα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς και να κλείσει ορισμένα μικρότερα Πανεπιστήμια.

Τη στιγμή αυτή, πολύ μελάνι χύνεται στα ιταλικά έντυπα σχετικά με το μέλλον του Μπερλουσκόνι: θα καταφέρει να φτάσει ώς το τέλος της θητείας του το 2013; Θα σχηματίσει μια νέα ικανοποιητική κεντροδεξιά πλειοψηφία με τη Λέγκα του Βορρά, τυχόν αποστάτες από το στρατόπεδο του Τζιανφράνκο Φίνι και άλλους «πρόθυμους» συμμάχους; Ή, μήπως, όπως προβλέπουν ορισμένοι δικοί του, θα καταρρεύσει πριν από το Πάσχα;

Ωστόσο, το βασικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι όχι το τι θα κάνει ο Μπερλουσκόνι, αλλά τι θα κάνει η Ιταλία. Στα 16 και πλέον χρόνια στα οποία δεσπόζει στην πολιτική ζωή του τόπου, ο γελωτοποιός της πολιτικής σκηνής θυμάται να κυβερνήσει σοβαρά μόνο όταν πρόκειται να περάσει νόμους οι οποίοι να τον απαλλάσσουν από τα αμέτρητα οικονομικά του σκάνδαλα ή να καταβάσει το στρατό στους δρόμους για να επιβάλει την τάξη. Κατά τα άλλα, η ανεργία αυξάνεται σταθερά -τον Οκτώβριο είχε καταγραγεί στο 8,2%- , η Νάπολη πνίγεται μονίμως στα σκουπίδια χάρη στα έργα της μαφίας, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία γνωρίζουν κατακόρυφη άνοδο, ενώ η οικονομία της Ιταλίας μπαίνει όλο και πιο συχνά στο στόχαστρο των τοκογλύφων πολυτελείας (κοινώς, των οίκων αξιολόγησης).

Ολα αυτά τα «ποταπά» ζητήματα φαίνεται πως έχουν δευτερεύουσα σημασία για ένα πρωθυπουργό που έχει εξελιχθεί σε ένα επικίνδυνο γητευτή των μαζών, ερωτευμένο με τον εαυτό του, που το μόνο πράγμα που τον αφορά είναι η προσωπική του επιβίωση. «Τις δυο τελευταίες δεκαετίες, ο Μπερλουσκόνι έχει φροντίσει ώστε η Βουλή να μην είναι πια το μέρος στο οποίο κρίνεται το έργο του πρωθυπουργού», αναφέρει η βρετανική «Guardian» σε ένα πολύ εύστοχο άρθρο. «Το αληθινό θέατρο της ιταλικής πολιτικής σκηνής βρίσκεται στα τηλεοπτικά στούντιο και ο Μπερλουσκόνι, φυσικά, έχει στην κατοχή του τα περισσότερα στούντιο.

Ακόμα κι αν έχανε την ψήφο εμπιστοσύνης, θα μπορούσε να προκηρύξει εκλογές με μεγάλες πιθανότητες -όπως έγινε το 1994, το 2001 και το 2008 - να τις κερδίσει με μεγάλη πλειοψηφία. Στο κάτω κάτω, έχει στη διάθεσή του τα μέσα της αποπλάνησης». Πόσο όμως, σε εποχές παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μπορεί να ακόμα να διαρκέσει η μπερλουσκονική αποχαύνωση; Και πόσο έτοιμες είναι οι δυνάμεις της κατακερματισμένης κεντροαριστεράς να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος; Καυτά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις...