Ο βασικός ρόλος του ανοσοποιητικού συστήματος είναι να προστατεύει τον οργανισμό μας από τις λοιμώξεις που προκαλούνται από διάφορους μικροοργανισμούς ή ουσίες που εισβάλουν στο σώμα μας όπως βακτήρια, ιούς, χημικά κλπ. Όμως μερικές φορές, το ανοσοποιητικό του σύστημα λανθασμένα επιτίθεται εναντίον του ίδιου του εαυτού του, στοχεύοντας τα ίδια του τα όργανα. Στην περίπτωση της "λανθασμένης" αυτής αντίδρασης, μιλάμε για αυτοάνοσο νόσημα.
Κάθε ένα από τα αυτοάνοσα νοσήματα, μπορεί να προσβάλλει τον οργανισμό με διαφορετικούς τρόπους. Έτσι έχουμε τις Αρθρίτιδες όπου η "λανθασμένη" αντίδραση στρέφετε εναντίων των αρθρώσεων, τη Νόσο του Crohn στο έντερο, ή την Σκλήρυνση κατά Πλάκας εναντίον του εγκεφάλου. Ακόμη υπάρχει η Ψωρίαση, ο Έρπητας, ο Ερυθηματώδης Λύκος, όπου προσβάλλονται οι ιστοί και τα όργανα του δέρματος, των αρθρώσεων, των νεφρών ή των πνευμόνων, ή τέλος στον Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι.
Τα περισσότερα αυτοάνοσα νοσήματα εμφανίζονται μετά από κάποια ερεθίσματα, όπως οι ιογενείς λοιμώξεις, το φως του ήλιου και άλλα. Αν και δεν είναι πάντα κατορθωτό, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τους παράγοντες που εκκινούν ή επηρεάζουν κάποιο αυτοάνοσο, ώστε να επηρεάζουμε την πρόληψη ή την αποφυγή της βλάβης που προκαλεί στο σώμα μας. Τους περισσότερους από τους παράγοντες αυτούς δεν μπορούμε ακόμη να τους κατανοήσουμε αλλά πρέπει να παραδεχθούμε πως η γήρανση, το άγχος, οι ορμόνες ή η εγκυμοσύνη, μπορούν να τα επηρεάσουν σημαντικά. Το ανοσοποιητικό, διαθέτει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα επιφορτισμένο ν' αναγνωρίζει και να αντιδρά σε ουσίες που αναγνωρίζει ως επιβλαβείς για το σώμα και να τις καταστρέφει.
Για όλα τα παραπάνω γνωρίζουν τα συμπτώματα και έχουν βρει τους μηχανισμούς των συμπτωμάτων. Πως δηλαδή εμφανίζεται κάθε αυτοάνοσο νόσημα.. Δεν γνωρίζει όμως κανείς τι είναι αυτό που αναγκάζει τον οργανισμό να κάνει λάθος και να αρχίσει να επιτίθεται στον εαυτό του.
Δεν γνωρίζουν δηλαδή την κύρια δηλαδή αιτία που κρύβεται πίσω από όλες τα αυτοάνοσα.Για τον ίδιο λόγο τα φάρμακα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, καταπολεμούν το σύμπτωμα μόνο. Δρουν δηλαδή όπως η ασπιρίνη στον πόνο του σπασμένου χεριού. Δεν δρα στο αίτιο που το προκαλεί και έτσι δεν υπάρχει πραγματική ίαση αλλά μόνο εξαφάνιση του συμπτώματος για ορισμένο χρονικό διάστημα. Όταν όμως φτάσει ο οργανισμός στην ίδια άγνωστη κατάσταση που το προκαλεί, τότε το σύμπτωμα επανεμφανίζεται και ξεκινάμε πάλι από την αρχή.
Κάθε ένα από τα αυτοάνοσα νοσήματα, μπορεί να προσβάλλει τον οργανισμό με διαφορετικούς τρόπους. Έτσι έχουμε τις Αρθρίτιδες όπου η "λανθασμένη" αντίδραση στρέφετε εναντίων των αρθρώσεων, τη Νόσο του Crohn στο έντερο, ή την Σκλήρυνση κατά Πλάκας εναντίον του εγκεφάλου. Ακόμη υπάρχει η Ψωρίαση, ο Έρπητας, ο Ερυθηματώδης Λύκος, όπου προσβάλλονται οι ιστοί και τα όργανα του δέρματος, των αρθρώσεων, των νεφρών ή των πνευμόνων, ή τέλος στον Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι.
Τα περισσότερα αυτοάνοσα νοσήματα εμφανίζονται μετά από κάποια ερεθίσματα, όπως οι ιογενείς λοιμώξεις, το φως του ήλιου και άλλα. Αν και δεν είναι πάντα κατορθωτό, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τους παράγοντες που εκκινούν ή επηρεάζουν κάποιο αυτοάνοσο, ώστε να επηρεάζουμε την πρόληψη ή την αποφυγή της βλάβης που προκαλεί στο σώμα μας. Τους περισσότερους από τους παράγοντες αυτούς δεν μπορούμε ακόμη να τους κατανοήσουμε αλλά πρέπει να παραδεχθούμε πως η γήρανση, το άγχος, οι ορμόνες ή η εγκυμοσύνη, μπορούν να τα επηρεάσουν σημαντικά. Το ανοσοποιητικό, διαθέτει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα επιφορτισμένο ν' αναγνωρίζει και να αντιδρά σε ουσίες που αναγνωρίζει ως επιβλαβείς για το σώμα και να τις καταστρέφει.
Για όλα τα παραπάνω γνωρίζουν τα συμπτώματα και έχουν βρει τους μηχανισμούς των συμπτωμάτων. Πως δηλαδή εμφανίζεται κάθε αυτοάνοσο νόσημα.. Δεν γνωρίζει όμως κανείς τι είναι αυτό που αναγκάζει τον οργανισμό να κάνει λάθος και να αρχίσει να επιτίθεται στον εαυτό του.
Δεν γνωρίζουν δηλαδή την κύρια δηλαδή αιτία που κρύβεται πίσω από όλες τα αυτοάνοσα.Για τον ίδιο λόγο τα φάρμακα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, καταπολεμούν το σύμπτωμα μόνο. Δρουν δηλαδή όπως η ασπιρίνη στον πόνο του σπασμένου χεριού. Δεν δρα στο αίτιο που το προκαλεί και έτσι δεν υπάρχει πραγματική ίαση αλλά μόνο εξαφάνιση του συμπτώματος για ορισμένο χρονικό διάστημα. Όταν όμως φτάσει ο οργανισμός στην ίδια άγνωστη κατάσταση που το προκαλεί, τότε το σύμπτωμα επανεμφανίζεται και ξεκινάμε πάλι από την αρχή.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου