Οι ακροτελεύτιες παράγραφοι του άρθρου αυτού της Wall Street Journal, με ημερομηνία ανάρτησης στην ηλεκτρονική σελίδα της, την 1η του Απρίλη, (και που σας παρουσιάζει η ιστοσελίδα του ΑΘΗΝΑ 984 στην γνωστή της σειρά με την ύλη από τα μεγαλύτερα ξένα έντυπα ΗΠΑ & ΕΕ), είναι αυτές που έχουν «όλο το ζουμί»!
Προηγείται μια παράθεση επιχειρημάτων (που δεν μπορεί κανείς εύκολα να αμφισβητήσει) για το ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των ζημιών, οικονομικών ή άλλων, που μέχρι τώρα έχει υποστεί η χώρα μας, με τα οδυνηρά επιτόκια που αναγκάζεται να καταβάλλει για να είναι σε θέση να αναχρηματοδοτεί το χρέος της, οφείλεται ακριβώς στις δεσμεύσεις που της επιβάλλει ο ρόλος της σαν μέλους του «κλαμπ του ευρώ».
Αλλά και η -αδιαμφισβήτητη αυτή, & πέραν πάσης υπερβολής- πολιτική ανεπάρκεια και ανικανότητα των ευρωπαϊκών ηγεσιών που με την αμφίσημη και όλως διόλου ακατανόητη συμπεριφορά τους, έχουν χειροτερέψει, όντως, την θέση της χώρας μας, απέναντι σε υποψήφιους και μη δανειστές.
Από εκεί και πέρα πια, οι θέσεις, και οι παίκτες, τα συμφέροντα και οι ομάδες-φορείς τους, «κείνται όλα επί της κλίνης των δεδομένων»...
Και δεν απομένει στον νοήμονα και ενημερωμένο πια αναγνώστη, παρά εκείνος, με τις δικές του δυνάμεις, να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα...
"WALL STREET JOURNAL" 4. 1, 2010
«Το πακέτο σωτηρίας για την Ελλάδα, μπορεί ακόμα και να την βυθίσει!..»
Οι Τράπεζες, δεν περιλαμβάνονταν, βέβαια, ποτέ, στον κατάλογο με τους πιο συμπαθείς θεσμούς, αλλά τώρα πλέον, φαίνεται, ακόμα και τα τελευταία ίχνη συμπάθειας προς αυτές, να έχουν πιάσει πάτο!
Έτσι, κάθε κυβερνητική πρόταση για την επιβολή στις Τράπεζες επί πλέον φόρων, μπορεί να θεωρείται, πως εξ αρχής διαθέτει την ευρύτερη δυνατή λαϊκή αποδοχή και υποστήριξη.
Ανεξάρτητα από μια πραγματικότητα που λέει πως οι Τράπεζες κερδίζουν «πίσω» από την χρηματοδότηση «παχιών» μπόνους, είναι γεγονός πως αποτέλεσαν και μείζονα συντελεστή για την χρηματοδότηση συντάξεων, μέσω χωριστών καταβολών σ' αυτούς που είχαν επενδύσει. Αλλά η ευρεία λαϊκή πεποίθηση, παραμένει ταυτισμένη με μια βαθιά εχθρότητα, απέναντι σ' αυτούς που θεωρούνται σαν οι κύριοι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση.
Και φυσικά, οι πολιτικοί, είναι πάντα ευτυχείς, έτοιμοι να προσθέσουν και το όποιο δικό τους βάρος, στην ενίσχυση αυτής της οπτικής για τα πράγματα.
Αλλά (κι' από την άλλη), δεν μπορεί να μην βλέπει κανείς, την όλο και πιο σαφή αποκάλυψη του γεγονότος, πως όλος αυτός ο θόρυβος για την επιβολή ενός παγκόσμιου Τραπεζικού Τέλους, δεν είναι παρά μια απόπειρα «μεταμφίεσης», (απόκρυψης), των όλο και πιο πυκνών διαφωνιών, για την σκοπιμότητα και τους όρους, (την μορφή) της επιβολής νέων φόρων!
Την ώρα που η Γερμανία προτείνει πως οι Τράπεζες θα έπρεπε και αυτές να συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός Ταμείου που θα κάλυπτε το κόστος μελλοντικών διασώσεων (bail outs), δεν είναι για τους περισσότερους έκπληξη, το ότι άλλες κυβερνήσεις, αντιμετωπίζουν ένα γενικό Τραπεζικό τέλος, σαν έναν καλό τρόπο, να ξαναγεμίσουν τα άδεια τους θησαυροφυλάκια.
Αντιμέτωπος με ένα συμπαγές, τεράστιο έλλειμμα, ο Βρετανός Καγκελάριος (Υπουργός των Οικονομικών) Alistair Darling, ήταν ξεκάθαρος, όταν απαντώντας σχετικά, δήλωσε πως οι προσεγγίσεις για την επιβολή τέτοιων φόρων, θα έπρεπε, οπωσδήποτε να αφήνουν στις εθνικές κυβερνήσεις, το περιθώριο να δρουν κατά το δοκούν.
Ενώ την Τρίτη, και η Γαλλίδα Υπουργός Οικονομικών Christine Lagarde, ανέπτυξε για λογαριασμό και της δικής της χώρας, μια παρόμοια οπτική, ανακοινώνοντας με μια γεμάτη τακτ (διακριτικότητα) δήλωση, πως «η Γερμανική πρόταση υπήρξε αναμφίβολα χρήσιμη»! Αλλά, ταυτόχρονα, μην αφήνοντας την παραμικρή αμφιβολία ότι θα προτιμούσε να ελέγχει με τα «δικά της χέρια» πόρους ρευστότητας, από το να επιτρέψει, η διάθεση των πόρων αυτών, να περιέλθει στην διακριτική ευχέρεια κάποιων «ειδικών θεσμών» ή Ιδρυμάτων.
Είναι όμως και προφανές, πως αυτή η προσπάθεια του κ. Ντάρλινγκ, την απελπισμένη του ανάγκη για κάποιους πόρους να την παρουσιάσει σαν κάτι άλλο, κάθε άλλο παρά πειστική υπήρξε. Υποστήριξε, πως το να χρησιμοποιηθεί η επιβολή κάποιου φόρου για την δημιουργία ενός Ταμείου διάσωσης, θα μπορούσε να εκληφθεί από τις Τράπεζες σαν ενθάρρυνση για να δράσουν αδίστακτα, θεωρώντας πως (Στμ.: Με τους πόρους από το Ταμείο αυτό), είναι πια εξασφαλισμένες, στην περίπτωση που θα βρίσκονταν στο μέλλον να αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις.
«Για να μειώσουμε τον ηθικό κίνδυνο, (Στμ.: το περίφημο πλέον "moral hazard", που υπάρχει όταν -υποτίθεται- πως γίνεται η ζωή εύκολη σε κάποιον οικονομικά ασυνεπή & δύστροπο, που πρώτοι επικαλέστηκαν οι Γερμανοί), θα έπρεπε, οι προσεγγίσεις για μια έκτακτη ανεύρεση πόρων, να στρέφονται προς την γενική φορολόγηση πιο πολύ, από ότι σε έναν εφ' άπαξ έκτακτο φόρο», είπε.
Μπορεί και να μην έχει την καλύτερη γνώμη για τις Τράπεζες, (ενν. ο κ. Ντάρλινγκ), αλλά θα ήταν εξαιρετικά απίθανο, οι ηγεσίες των περισσότερων απ' αυτές, να ενθαρρύνουν απερίσκεπτες συμπεριφορές, σε ένα Ταμείο διασώσεων, στην δημιουργία του οποίου θα είχαν και οι ίδιες συνεισφέρει!
Θα ήταν το ίδιο, με το να υποθέσει κανείς, πως έχοντας ασφάλεια για χειμερινά σπορ, θα ενεθάρρυνε κανείς τους σκιέρ, να υιοθετήσουν «ιπποτικές» (απερίσκεπτες) συμπεριφορές, παρά τον κίνδυνο των χιονοστιβάδων, αλλά και των σπασμένων άκρων!
Ο κίνδυνος, (hazard), μάθαμε πια όλοι μετά απ όλα αυτά, δεν είναι μια αληθής πρόνοια, τη στιγμή που δεν είναι σε θέση να αποτρέψει, σαν κάτι για το οποίο οι πάντες συμφωνούν, ούτε τις συνέπειες από την κατάρρευση Τραπεζών, ούτε καν να ρυθμίσει τη λειτουργία θεσμών που επέτρεψαν να συμβεί κάτι σαν κι' αυτό.
Ενώ οι πολλές διαφορετικές επ' αυτών απόψεις, δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ, την επίτευξη μιας συμφωνίας για την επιβολή ενός φόρου επί των Τραπεζών, τον ερχόμενο Ιούνιο, στο G 20.
Την ίδια στιγμή, πολλές χώρες, επιμένουν πως θα ήταν λάθος να κινηθούν μονομερώς για την επιβολή του φόρου αυτού (στις Τράπεζες), εκτός πια κι αν μέσα σε μια γενικότερη κακή ατμόσφαιρα(ενν.: ασυμφωνιών), η μορφή του φόρου αυτού, με την παρέμβαση του G20, εκφυλιστεί σε μια σειρά εξαιρέσεων & ειδικών προβλέψεων για κάθε χώρα ξεχωριστά!
ΩΘΗΣΗ ΣΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΗ
Η Ελλάδα, γρήγορα «πετάχτηκε έξω» (Ενν. έκανε λάθος υπολογισμούς), στη διαχείριση της ρευστότητάς της, και δεν μπορεί πια να καλύψει τις δανειακές της ανάγκες, παρά μόνο πληρώνοντας ένα πολύ υψηλότερο επιτόκιο.
Ακόμα βέβαια μπορεί και δανείζεται, αλλά μόνο βάζοντας τον εαυτό της σε ακόμα δυσχερέστερη θέση.
Είναι οι ίδιες επινοητές, «εφευρέτες» σχεδόν» των προβλημάτων της (ενν. της Ελλάδας), αλλά και μακριά από το να την βοηθούν, αυτές οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης που τώρα φαίνεται να τάσσονται υπέρ της σωτηρίας της, στην πραγματικότητα, δεν κάνουν άλλο από το να δυσχεραίνουν το πρόβλημά της. Που τελικά κατάντησε οδυνηρότατο, αυτή τη βδομάδα που η χώρα χρειάστηκε να επαναχρηματοδοτήσει το ώριμο κομμάτι του χρέους της, και βγαίνοντας στην αγορά, δεν κατάφερε τίποτα καλύτερο από το 6%.
Οι Έλληνες πολίτες, είχαν αφεθεί να πιστεύουν πως η χώρα τους αναγνώρισε τα λάθη της, και είχε αρχίσει μια προσπάθεια να βάλει σε τάξη τα οικονομικά της. Οι περικοπές στον δημόσιο τομέα έγιναν δεκτές με διαμαρτυρίες, αλλά η πολιτική τάξη, είχε αντιτάξει, πως αυτές ακριβώς οι οδύνες, δεν ήταν παρά ένα ουσιώδες τμήμα της διαδικασίας αποθεραπείας.
Η Γαλλία με τους συντρόφους της θα συμμετείχαν μαζί με το ΔΝΤ, στην προσπάθεια για τη διάσωση της χώρας.
Η ελπίδα ήταν, πως αυτό, θα παρείχε ένα επίπεδο διασφάλισης, πως η Ελλάδα, δεν θα εγκαταλειπόταν επ' ουδενί να καταρρεύσει, και πως αυτό θα έπειθε τις Αγορές να συνεχίσουν να της δανείζουν.
Το λάθος στο σενάριο αυτό, -για το οποίο μερικοί από τους λαμπρότερους Υπουργούς Οικονομικών του κόσμου ΔΕΝ μπορούν να ισχυριστούν πως το αγνοούσαν-, είναι, πως στις τιμές αυτές, το ρευστό, είναι διαθέσιμο, στους τολμηρότερους από τους δανειστές!.
Υπάρχουν δημόσιοι φορείς των οποίων η δουλειά είναι ακριβώς να χορηγούν μικρά δάνεια σε φυσικά πρόσωπα με αμφίβολο πιστωτικό ιστορικό, αν δεχτούν να υπογράψουν για επιτόκια που καμιά φορά υπερβαίνουν και το 100%!
Επίσης, ας μας επιτραπεί, να μην λησμονούμε, πως υπήρξαν τράπεζες που χορηγούσαν μεγάλες πιστώσεις, επιτρέποντας στον δανειζόμενο να αποδεικνύει ο ίδιος την πορεία της προηγούμενης κερδοφορίας του!. Ή, πολύ περισσότερο, υπήρξαν και περιπτώσεις, που από πουθενά, δεν προέκυπτε η παραμικρή κερδοφορία!
......................................................................................................
Σ' αυτή την προοπτική πάντως, το σίγουρο είναι πως η Ελλάδα, εξωθείται να καταρρεύσει η ίδια σε σωρό ερειπίων.
Οι Έλληνες πολιτικοί, πρέπει να αναρωτηθούν, αν ΑΝΤΕΧΟΥΝ να έχουν φίλους σαν την κα Μέρκελ, ή τους άλλους της ευρωζώνης!
Πιθανόν και να τα κατάφερναν καλύτερα, αν οι ίδιοι, πήγαιναν κατ' ευθείαν στην πόρτα του ΔΝΤ...
πηγή Athina 9,84
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου