Για τον 15χρονο Αλέξη όλοι στους δρόμους, για τον 15χρονο Αφγανό, όλοι στον καναπέ

Περίμενα μέρες πολλές, με εύλογη απορία να δω τις αντιδράσεις που θα ακολουθούσαν τον τραγικό θάνατο του 15χρονου Αφγανού στα Πατήσια και τον θλιβερό τραυματισμό της 11χρονης αδελφής του.

Έλεγα- όπως και η μισή Ελλάδα- δεν μπορεί, κάποιοι θα κινηθούν, θα διαδηλώσουν, θα βγουν στους δρόμους, Και αν όχι οι «τσιμεντοποιημένες» συνειδήσεις των μεγάλων που έχουν εναγκαλιστεί με τον ρατσισμό, τότε οι φρέσκες συνειδήσεις των νέων ανθρώπων, οι ίδιες που έβγαλαν στους δρόμους τους 15άρηδες για τον δικό τους Αλέξη και δημιούργησαν ένα κίνημα αισιοδοξίας σε μια χώρα στην οποία ο καναπές, έχει γίνει δεύτερο δέρμα.

Όμως σε τούτο τον τόπο, το παιδί του Αφγανού, δεν είναι ικανό να βγάλει στους δρόμους τους …ανθρωπιστές. Ούτε καν αυτούς που έχουν κάνει σημαία του βίου και της δράσης τους την προστασία των μεταναστών, για να πουλάνε εντυπώσεις και να χτίζουν καριέρες. Μηδέ των ντόπιων εξαιρουμένων. Ούτε καν αυτούς που καταδικάζουν την τρομοκρατία που καταπίνει όνειρα και ανθρώπους. Διότι η τρομοκρατία, φαίνεται πως σε αυτή τη χώρα έχει ...χρώμα, ανάλογα με το θύμα. Το σκούρο του Αφγανού, δεν ανταποκρίνεται στα…ευαίσθητα αντανακλαστικά των…επαναστατών της Ελλάδας. Μόνο όταν ρέει αίμα ελληνικό, μας πιάνει ένα αμόκ και βγαίνουμε στους δρόμους με τα πλακάτ. Ήσυχοι επαναστάτες. Για τα του οίκου μας.

Ένα παιδί σκοτώθηκε από την έκρηξη μιας βόμβας. Αλλά ήταν ένα παιδί από το Αφγανιστάν «και εκεί γενικώς σκοτώνονται», όπως έλεγε σήμερα με στόμφο ένας μεσήλικας σε δημόσιο χώρο.

Για τον Αλέξη βγήκαν όλοι στο δρόμο. Για τα θύματα της τρομοκρατίας, γίνεται πάταγος σε τηλεοπτικό και όχι μόνο «μπερντέ».

Όταν σκάει ένας εκρηκτικός μηχανισμός έξω από το κλειστό γραφείο ενός Υπουργού, …αναστατωνόμαστε. Όταν πεθαίνει ένας 15χρονος Αφγανός, απλώς καθόμαστε και καταπίνουμε εικόνες στην T.V. μαζί με το αγαπημένο μας αναψυκτικό.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το ένα και μόνο λουλούδι στο σημείο της έκκρηξης. Εκεί όπου στους Έλληνες υπάρχουν λόφοι απόδειξης της τρυφερότητας των συναισθημάτων. Αν αυτό δεν είναι ντροπή μας τότε τι; Η Τζούλια;

πηγή Thebest.gr